Հեքիա՞թ, թե՞ երազ

Հեքիա՞թ, թե՞ երազ

-Տա´տ,- կանչեց Նարեն,

— Քունս չի տանում,

Մենակ թե չասես՝

Գառները հաշվիր:

Արդեն հարյուր գառ

Սարերում գտա,

Հետո մեկ առ մեկ

Ծառից իջեցրի:

Որին՝ ջուր տվի,

Որին՝ կանաչ խոտ,

Անդադար մեկն էլ

Կեսճամփից փախավ:

Հազիվ «խելոքին»

Գտա էս մթին,

Խաթրով-խաբելով՝

Մի կերպ գոմ մտավ:

Իրենք քնեցինՙ

Ես արթուն եմ դեռ,

Քունս չի տանում,

Տատի´, ի՞նչ անեմ:

— Քո փորացավը

Հեքիաթ կլինի, —

Տատիկը ժպտաց

Ու նստեց մոտիկ.

— էդպես հեքիաթ կա՞,

Որ դեռ չես լսել,

Իմ պայծառ բալիկ,

Իմ նռան հատիկ:

— Տատ ջան, դու մենակ

Իմ կողքին նստիր,

Հոգնած կլինես

Օրվա գործերից,

Միշտ դու ես գունեղ

Հեքիաթներ պատմում,

Էսօր ես պատմեմ

Իմ իմացածից:

Բարի հեքիաթ է.

Աղջկա մասին,

Որ սովորում է 

Երազ նկարել:

— Անունն աղջկա

Նարե կլինի, —

Տատն ավելացրեց.

— Քեզ էլ նման է…

— Հա՜, — Նարեն ձեռքը

Օդում երկարեց,

Իբր գծում է

Երազի ճամփան:

— Փոքրիկ աղջիկ է,

Նարե անունով,

Իմ տարիքին է,

Ի՜նչ էլ իմացար…

Քո հեքիաթներն էլ

Լավն են, տատի ջան,

Բայց որ ճիշտն ասեմ՝

Խղճում եմ գայլին.

Կամ չլմփում է

Եռացող կաթսան,

Կամ որսորդներ են

Պատահում ճամփին:

Տա´տ, ինձ թվում է,

Գայլը սոված էր,

Ուղղակի բախտը

Էլի չբերեց,

Ա´յ, եթե ինքն էլ

տատիկ ունենար,

Հաստատ ամեն բան

Այլ կերպ կլիներ:

Գայլի տատիկը

Գաթա կթխեր,

Գուլպա կգործեր

Գայլուկի համար,

Իսկ երբ թոռնիկի

Քունը չտաներ,

Հեքիաթ կպատմեր,

Անպայման՝ երկար….

— Ա´յ դու չաչանակ, —

Տատին ծիծաղեց.

— Երկու հեքիաթը

Մեկում ես պատմում:

Երազդ եկել,

Սպասում է շեմին:

Տե´ս, պատուհանից

Աչքով է անում:

Աշտարակ

Արփին պինդ քայլով մտավ խոհանոց

Ու կաթսաների դարակը բացեց,

Ինչ-որ կար-չկար դատարկեց գետնին

Ու կաթսաներով աշտարակ շարեց:

Հետո գոհ, հպարտ իր արած գործից՝

Նստեց, կողքին էլ մի մեծ թաս գիլաս,

Մինչ մայրը կգար հյուրասենյակից,

Մի թաս գիլասից կորիզը մնաց:

Շերտավոր գաթա

Ժրաջան Մանեն

Տատին հավասար

Խմոր է բացում

Փոքրիկ գրտնակով,

-Տա´տ, խորիզի մեջ

«Էմ-էնդ-էմս» լցնե՞նք,

Որ գաթան լինի

ավելի համով: